DIZZEE RASCAL: "SHOWTIME" (XL RECORDINGS)

SKUPLJI GETO

Sastavljen od zvukova nalik na zgužvane restove sintisajzerskog štofa iskopane iz kontejnera i nervoznog, štucavog rapa, Dizzeejev prvi album najhvaljeniji je prošlogodišnji CD. Tako je tinejdžer u niti godinu dana promoviran u zvijezdu globalnih razmjera, a to je nezahvalna pozicija za sastavljanje drugog albuma. Dok je prvi iznikao direktno iz egzistencijalnog mulja i bio rezultat stotina sati samozatajnog rada, drugi ima tendenciju biti industrijski uzgojeno biće, kojemu preostaju dvije jednako nepopularne tematske opcije – stenjanje pod teretom slave ili razmetanje istom.

Dizzee je predvidljivo, donekle prigrlio hip-hop papagajstvo o cijeni slave i želji da se ne “proda”, ali njegova duhovitost i ambivalencija obezbjeđuju odmak od klišeja. Jedini signal za uzbunu predstavlja govor o sebi u trećem licu, znak percipiranja sebe kao apstrakcije, neke vrste metonima. Dizzeejevu samouvjerenu, pragmatičnu i manje gnjevnu osobnost prati dorađeniji, popističniji, bogatiji, jednom riječju skuplji zvuk. Ne da je u tom smislu imao puno izbora. Minimalističniji i siroviji pristup od onoga s kojim je debitirao bio bi zvučni pandan epileptičnog napada. Njegov je rap i dalje rafalni cvilež, ali spazmične ritmove prati više melodije, i ta je melodija raznovrsnija, s afričkim, istočnjačkim i retro-pop utjecajima.

Posebno se izdvaja brbljava "Dream" koja koristi kičasti hit "Happy Talk" s početka 80-ih, te "Stand Up Tall", bazičnom potkom od tri sintisajzerske note i eskalacijom u totalnu paniku. Na stranu činjenica da su u njegovom proboju u prvu ligu veliku ulogu odigrali mit o autentičnosti, fasciniranost platežno sposobne omladine “pravim getom” i šokantna novost njegovog zvuka, dakle stvari na koje više ne može računati, Dizzee Rascal dobro je prebrodio izazov drugog albuma, planski kormilareći između slavljeništva i ironije. Nije, uostalom, slučajno da naziv “Showtime” jednako dobro funkcionira u oba konteksta.

________________________________